Rosa Luxemburg

Είμαι η Rosa και σας μιλώ απ’ το νερό. Κουτσαίνω. Πονώ.
Στο σώμα πονώ. Από πέντε χρονών.  Σαν κάτι μου έκοψαν, το ένα μου πόδι είναι λειψό και κουτσαίνω.  Το α,  κομμένο από την φράση,  πέταξε μακριά όπως η μπάλα στο λιβάδι. Μου είπε ο Κάφκα το πουλί. Ο Κάφκα το αποδημητικό.  Εγώ που ενσωμάτωσα τον πόνο. Γυρεύω αυτό το κομμάτι που λείπει.  Το κουτσό.   Το  κουτσό μου γυρίζει αλλού . Και μακριά μου. Βλέπει άλλα. Και γυρίζει αλλού το ακριβό, το δικό μου. Εγώ που ενσωμάτωσα τον πόνο σ’ αυτό το μικρό κομμάτι.  Φτέρνας που λείπει. Έξω απ’ το σώμα μου έχω μια πληγή. Σκέτη. Χωρίς σώμα. Και το σώμα και ο πόνος μου είναι πέρα, μακριά από μένα. Μακριά, έξω απ’ το σώμα πονώ.

Πολωνία είναι ο πόνος. Χώρα φανταστικών υψηλών καταγωγών. Ευγενών. Αν και το υψηλό δεν έχει τίποτα το ευγενικό. Πολωνία είναι ο πόνος. Χώρα απ’ όπου κατάγεται το υψηλό, ένα μικρό αλλά κρίσιμο κομμάτι από το σώμα του, ένα ακριβές κομμάτι απ’ το σώμα της τρέλας. Δεν ξέρω βεβαίως εάν είναι απ’ το πόδι της. Δεν διατείνομαι αυτό. Ο Nietzsche,  που είχε επίσης δηλωθεί  Πολωνός, το σούρουπο που αποφάσισε να βυθιστεί στην άνοια, στην τρέλα, φίλησε ένα περαστικό άλογο στο κεφάλι. Δεν το βρίσκω καθόλου παράλογο.  Εγώ αυτό το λέω Άγγελο.  Ο Άγγελος αυτού του κόσμου είναι από πόνο.  Ο Άγγελος της Ιστορίας είναι  Πολωνός.  Ο Klee τον ζωγράφισε. Ο Benjamin έγραψε για αυτόν.

Με απασχολούν οι Άγγελοι και η πολιτική. Διότι είναι υπάρξεις και πονούν αργά, με υπομονή. Πονούν στο σώμα που δεν έχουν, όπως κι εγώ. Ο πόνος έξω. Πόνος φτερών. Ανείπωτος. Ανύπαρκτος. Απών. Πονούν υγρά, πονούν βουβά , σαν πουλιά περιμένουν. Περιμένουν πουλιά. Και ακουμπούν στις ζωές των ανθρώπων. Η Ιστορία. Τα ψηλά πουλιά. Οι Άγγελοι. Ο Kafka είναι αμιγώς πολιτικός συγγραφέας.

Με σκότωσαν το 1919, με πέταξαν μες στο νερό. Ανθίζω αργά. Εν μέρει είπα. Εν μέρει είναι η αλήθεια. Το σώμα είναι μία αλήθεια, αλλά είναι εν μέρει. Τους το έλεγα, δεν με πίστευαν. Την στιγμή που με σκότωναν τους μιλούσα. Πονώ τους έλεγα. Πονώ αλλά όχι εδώ. Πονώ στο σώμα αλλά όχι αυτό. Εις μάτην τους έλεγα. Αυτό είναι το νερό: ο τάφος της Ρόζας που είναι κενός. Το τελευταίο που τους είπα είναι για την πίστη μου στον κόσμο, στον λαό. Και στην επανάσταση. Τα πράγματα τους έλεγα πρέπει να σηκωθούν. Σαν άγγελοι.  Να πετούν.  Να πετάξουν σαν Άγγελοι στο νερό.  Πιστεύω τους είπα σε εσάς. Με σκότωσαν. Με ρίξαν στο νερό. Σε ένα κανάλι μικρό, στενό, παγωμένο, αιχμηρό. Ίσως. Εν μέρει. Διότι αναπνέει ο πάγος κι εγώ αναπνέω νερό. Διότι οι νεκροί δρουν και οι θνητοί ονειρεύονται. Διότι ο ποταμός που με ρίχνετε τους έλεγα ονομάζεται Spree. Spree σημαίνει απόλαυση, σημαίνει χαρά.  Αλλά η χαρά έξω, μακριά. Σημαίνει βγαίνω έξω. Ο πόνος έξω. Η απόλαυση του πόνου. Δεν το άκουσαν.

Πιστεύω τους είπα σε εσάς. Και όντως. Πέταξα μακριά όπως η μπάλα στο λιβάδι.     29 Μαΐου 2009.  Αγνώστου ταυτότητος σώμα βρέθηκε σε υπόγειο νοσοκομείου στο Βερολίνο. Εικάζεται ότι ανήκει στην δολοφονημένη φιλόσοφο Rosa Luxemburg.

Κουτσαίνω. Πονώ. Στο σώμα πονώ. Εν μέρει.

Η Νύχτα της χλόης

Σελήνη σάρκας υγρής

Η κατακόκκινη κόρη

Η πρωτότοκος των Νεκρών

Piotr Dumala – Leg’s Freedom – Wolnosc Nogi (1988)
http://www.youtube.com/watch?v=k9XanCefGdI